Kontrola dostępu jest systemem opartym na urządzeniach i oprogramowaniu, dzięki którym można identyfikować osoby. W praktyce identyfikacja jest potrzebna do umożliwienia wstępu lub jego odmowy do odpowiednio zadeklarowanych pomieszczeń, danych.
Systemy kontroli dostępu mają głównie zastosowanie w wielkich korporacjach, gdzie niezbędne jest stosowanie systemu, dzięki któremu tylko upoważnione osoby będą miały dostęp do odpowiednich pomieszczeń, np. serwerowni, magazynów, działów doświadczalnych. Niemniej jednak system zyskuje na popularności i jest również stosowany podczas imprez masowych, na wyciągach narciarskich, płatnych parkingach.
Metody weryfikacji
Istnieją trzy metody zabezpieczeń stosowanych w systemach kontroli dostępu:
- Niski (pamięć) – kod wpisywany do panelu kontrolnego (przykładem jest panel z klawiszami numerycznymi w domofonie).
- Średni (klucz) – karta z kodem kreskowym, karta chipowa, karta zbliżeniowa, karta magnetyczna – karty należy zbliżyć lub przeciągnąć w urządzeniu. Karta jest rodzajem klucza umożliwiającym otwarcie drzwi.
- Wysoki (cechy biometryczne) – linie papilarne (odcisk palca), tęczówka oka, siatkówka oka, kształt dłoni, głos, DNA, rysunek żył. Te dane są obierane przez skaner i analizowane z danymi zgromadzonymi w bazie danych.
Zalety i wady systemów kontroli dostępu:
Do zalet możemy zaliczyć:
- bezobsługowe (niewymagające obsługi przez dozorcę) określenie uprawnień,
- zwiększenie ochrony danych i mienia,
- identyfikacja następująca w czasie rzeczywistym,
- rejestrowanie zdarzeń, co umożliwia ich późniejsze odtworzenie,
- wygoda użytkowania (użytkownik nie musi posiadać kilku kluczy),
- łatwość rozbudowy.
System składa się z urządzeń wejścia (klawiatura, skaner, kamera), analizy (mikroprocesor) i wyjścia (rygle, zamki), zatem jego zastosowanie wymaga przeróbek w infrastrukturze budowlanej, co nie zmienia faktu, że sceny skanowania oka lub przykładania palca do czytnika linii papilarnych oglądane w filmach są w zasięgu ręki.
